Paradising your garden

septemberIn september is er eindelijk wat regen gevallen. Het waren natuurlijk prachtige maanden deze zomer, maar door een bewoner van het veen wordt daar wat tweeslachtig naar gekeken. Enerzijds genieten van het weer. Anderzijds tandenknarsend hulpeloos toekijken hoe je land inklinkt. Wanneer veen verdroogt gaat het oxideren, en dat is niets anders dan verbranden. Gelukkig zonder vuur, maar het effect is desastreus. De grond verdwijnt en komt niet meer terug. Het is weg, de lucht in, vervlogen. Alles wat geheid is in dat veen op lager gelegen zandgronden staat vroeger of later op een terp. Tenzij je vrachtwagens grond blijft aanvoeren. En dat doen we hier dan ook op het veen. Onze tuin is schat ik zo’n 5 centimeter ingekrompen. Bij een oppervlakte van 1 hectare praat je over 500 kuub die niet meer terugkomt! Aan de overkant van de Amstel ligt de zand- en grindhandel De Rooy. Die weten al honderd jaar goed garen te spinnen bij dat inklinken. Iedere week wordt er wel een volgeladen boot met zand of grind leeggestort en uitgereden over de buurt om maar te zorgen dat we hier niet zitten te soppen. En aangezien de veenlaag hier nog zo’n 10 meter diep is hebben ze de volgende honderden jaren nog genoeg emplooi. Toch maar eens kijken of ik aandeelhouder kan worden. Maar om terug te komen op die 500 kuub, dat is natuurlijk voor geen normaal mens aan te slepen. Het kost je bakken met geld en je rug. Ik ben al op zoek naar een betere beregeningsinstallatie om van boven de zaak nat te houden, en heb aan één zijde van het huis al een dammetje aangelegd om het grondwater hoog te houden. Daar gaan we mee door. Om het verdwenen land toch wat aan te vullen ben ik een naarstig verzamelaar van andermans tuinafval geworden. Bij mijn moeder heb ik al bussen vol weggehaald, en ook van mijn vriend Maarten kreeg ik laatst een volle bus. Nou ja, ik moest het wel zelf uit zijn tuintje halen. En zelf zorgen we er voor dat er dan ook maar geen grasspriet naar de Gemeente gaat, we gebruiken de groene bak iedere dag, maar die wordt lekker over onze eigen tuin uitgestort. Zo doen we dat ook met de oester- en mosselschelpen, die geven kalk en volume aan dit zinkende paradijs. Het veen is in duizenden jaren groot gegroeid, in luttele honderden jaren zijn mensen er in geslaagd er voor te zorgen dat de Amstel boven het maaiveld in plaats van daaronder kwam te liggen. Wij zullen ons best doen om op natuurlijke wijze de grond weer om hoog te krijgen. Mocht u nog een groenbakje over hebben, u weet ons te vinden. Moet lukken toch?